Zaterdag, de laatste vrije dag voor de 8-daagse helletocht echt van wal steekt. ‘De warmte wordt onze grootste vijand,’ weet Karel nu al. En hij heeft ongetwijfeld overschot van gelijk. Het is 10u en al 27 graden, wat naar 32 graden oploopt tegen 15u. Het is zoeken naar schaduw, ook de volgende dagen.

Malaga valt bijzonder mee als stad, heel wat pleintjes, kleine straatjes, mooie chicas, een schitterende kathedraal, een amfitheater, een merkwaardig meanderend café El Pimpi en heel wat animatie. Picasso is hier geboren (was al op z’n 10 jaar weg, maar geen Malagees die daarom kraait), een mooi strand met rond 13u een aperitiefje waar alle Ritsers zich storten op sardienen, calamares of andere Spaanse curiosa.

En oja, na de traditionele Ritsers-foto op het strand bij een uitgeschreven ‘Malaga’-beeld, als iedereen zo goed als weg is, wordt Bert op de schouder getikt door een autochtoon. Mark fronst en zegt me ‘tiens, er is precies iemand van ons iets verloren’. Wat blijkt, het was de smartphone van Mark zelf die uit z’n zak was gevallen toen hij op het beeld kroop. Vriendelijk volkje die Malagezen. Mark krijgt wel volgende maand een nieuwe smartphone bij het spoor…

Het is 18u, onze fietsen komen binnen dank zij de alweer, bijzonder vriendelijke jongens Leo, Jef en Chris, die zowat 2.500km bolden om onze bolides tot in Malaga te krijgen. Ze hadden wateroverlast in Orléans waar de autosnelweg blijkbaar weggespoeld was, wat hen 200km omweg gekost heeft. Dat wordt meteen door Leo met enkele Canjas weggespoeld.

Het is heerlijk vertoeven langs de Piscina van Malaga Nostrum waar een paar aardige ‘kleurrijke’ dames toch het hazenpad kiezen als Bert en Paul Driesen het sop induiken. We hebben het zwembad voor ons alleen…

Stilte voor de storm.