Een pittig ritje, werd gezucht toen we hotel Faro San Vincent binnenreden. Onze routeplanner Kim had inderdaad voor een bijzonder mooi maar weinig ontspannend toertje uitgetekend van 175km en rond de 3.000 hoogtemeters. En zo vertelde, Kenny, ‘er zaten twee neepekes in’, een eufemisme voor twee razend steile klimmen met percentages rond de 25 procent. Het is kreuchen en trekken, het stuur komt wel eens van de grond. De neepekes duren deksels lang. Overigens had Kenny zelf ook last van neepekes, vooral z’n achterband die averij opliep op een steen en vervangen moest worden. In de achtergrond heeft bakkertje Paul die lastige ochtendrit goed afgewerkt. Chapeau!
De groepsfoto is ook achter de rug, die namen we toen we er nog fris uitzagen, ’s ochtends dus. Ook gezien, een koe op de weg, dat was ook alweer een tijdje geleden. Het kon haar geen moer schelen dat we op weg waren naar Lisboa en dus wel haast hadden. Dat was ook het geval met een rallywedstrijd waar grote jongens met speelgoedauto’s rijden (zo leek het wel) zodat we na nog eens een neepeke rechtsomkeer moesten maken.
Mooie bijzonder groene streek en dus leek het wel te gaan regenen, maar het bleef gelukkig droog, wel niet al te warm met zo’n 18 graden. Enkel op de lunch na 100 km in café Ruygo pakte de zon even uit en werd het zowaar 27 graden. Het was al gezegd maar onze Willy is echt wel in vorm en regelmatig mee vooraan op de klim. Wat 18kg vermageren niet vermag… Nog op weg naar San Vincent reden we langs een meer ‘Ria del Capitan’. Nee hoor, ‘Ria El Capitan’ lachte Bert waarmee hij verwees naar ten huyze Vets. Die zit ook goed en zal niet moeten wachten tot z’n zege op de vierde dag. Zoveel is duidelijk. Maar eerst moet de koers nog gereden worden natuurlijk. Morgen naar Orviedo. Ben benieuwd.